Ο Αντρίκος και η Μαίρη

 

Σερφάροντας ένα  πρωί στου Facebook τα μέρη

επρόσεξα  μία μικρή που την ελέγαν Μαίρη.

Στην ηλικία  έγραφε ετών δεκαεννέα

και φάνταζε, ομολογώ, πανέμορφη η νέα.

Ευθύς βάζω μία φωτό προφίλ του εικοσάρη

ελπίζοντας η νεαρή να μην πάρει χαμπάρι.

 

 «Οι φίλοι χαϊδευτικά με λεν όλοι Αντρίκο

και θα ᾿θελα διακαώς στους φίλους σας ν᾿ ανήκω.

Θαρρώ ότι θα γράψουμε οι δυο μας ιστορία·

δεχτείτε με στους  φίλους σας όχι σαν αβαρία.

Στέκομαι εδώ και σας κοιτώ κι ακόμα δεν χορταίνω

να σας θωρώ και έγινα κάρβουνο αναμμένο.

Εις τη ζωή μου φέρατε αμέσως την αιθρία

ενώ  πρώτα  βρισκόμουνα σε νάρκη χειμερία.

Οι πάντες θα ᾿χουνε να λεν «Αντρίκος και η Μαίρη»

φθονώντας μας όλοι οι νιοι, μεσήλικες και γέροι.

 

Επικρατούσε απέναντι σιγή που ᾿χουν οι τάφοι

μα μια στιγμή επρόσεξα  ξεκίνησε να γράφει.

«Έστω και αν προτίθεσαι να μου προσφέρεις χάδι

να ξέρεις τούτη πρόταση ότι μυρίζει… Άδη.

Εις το  μυαλό μου έρχεται «Μιμίκος και η Μαίρη»                

για τούτο και δεν πρόκειται να σου δώσω το χέρι.

Δεν θέλω εις τα μνήματα, φίλε, να καταλήξω

μα ένα πλουσιόπαιδο θα ᾿θελα να τυλίξω.

Ας είναι και μεσήλικας μα να ᾿χει μια Ferrari

να οδηγήσει ολοταχώς να έρθει να με πάρει.

Δεν  θέλω άντρα αμούστακο, μουστακαλή τον θέλω

γι᾿ αυτό και στο εξώτερον πυρ τώρα σ᾿ αποστέλλω.

 

Και μ᾿ ένα κλικ με μπλόκαρε η άπονη η Μαίρη

και τούτο με επλήγωσε εν όλω και εν μέρει!

Ο Πάρις και η ωραία Ελένη

 

Πέφτει, λοιπόν, το μάτι μου σε μιαν ωραία Ελένη

και όντως με συντάραξε εμένα τον εργένη.

Ανοίγω ευθύς λογαριασμό, με λένε, είπα, Πάρι

και μια φωτό ανάρτησα ως νέου εικοσάρη.

Και στέλλω μετά αίτημα φιλίας στην Ελένη

και «παντρεμένη, ελεύθερη» ρωτώ «διαζευγμένη;».

«Ναι, παντρεμένη» απαντά «καταραμένη η ώρα

που πήρα τον Μενέλαο και πλάκωσε η μπόρα.

Είναι πολύ αυταρχικός, συνέχεια με ζηλεύει

και να μιλώ με φίλους του μου το απαγορεύει.

Μαζί σου τώρα θα μιλώ κι αυτό θα με καλμάρει

αλλ᾿ όμως να προσέχουμε χαμπάρι μη μας πάρει.

Γιατί ᾿ναι επικίνδυνος, μπορεί να μας την κόψει

και σου το λέω σοβαρά και λάβε το υπόψη».

 

Δεν έλαβα υπόψη μου ετούτη τη φοβέρα

και άρχισα το κόλλημα από την ίδια μέρα.

Ήθελα η Ελένη μου δικό μου να ᾿ναι ταίρι

κι επίμονα τη φλέρταρα πρωί ήταν μεσημέρι.

Μιλούσαμε στο messengerμα και βιντεοκλήσεις

εκάναμε ενίοτε κι ήταν σκέτες προκλήσεις.

Σιγά σιγά, λεν, γίνεται η αγουρίδα μέλι

κι άρχισε όπως την τρελή η Helenνα με θέλει.

Μα στου Μενέλαου τ᾿ αυτιά μπήκανε μάλλον ψύλλοι

και καραούλι έστησε απ᾿ το πρωί ώς το δείλι.

Έτσι μας εσυνέλαβε μια μέρα επ᾿αυτοφόρω

που ερωτοτροπούσαμε πολύ και κατά κόρο.

Έστειλε τότε ο άντρας της κάτι τρελούς αλήτες

που έβαλαν στο σπίτι μου κάμποσους δυναμίτες.

Και μου το ανατίναξαν μια νύχτα στον αέρα

κι έφυγα από την γκόμενα τρέχοντας σαν τη σφαίρα!

                                                                                                                       

Α΄ Βραβείο, Πνευματικοί Ορίζοντες Λεμεσού - Εφαλτήριο Λόγου Τέχνης και Πολιτισμού, 2024

 

Η νέα μου κατάκτηση

 

Μ΄ αυτό σου το χαμόγελο και τα στητά σου στήθη

το ηθικόν μου που ‘πεσε αμέσως ανεστήθη.

Άσ’ τους να λένε μερικοί «ω τι καιροί, τι ήθη»

εγώ θα νεκραναστηθώ, αυτοί θα ‘ναι στη λήθη.

 

Θα σου προσφέρω, κούκλα μου, και του πουλιού το γάλα,

τα κινητά κι ακίνητα και όσα θέλεις άλλα.

Ας πάει το παλιάμπελο, ας πάει και τ’ αμπέλι

φτάνει που θα ‘σαι δίπλα μου, που ‘σαι γλυκιά σαν μέλι.

Για σένα όλα τα λεφτά, όλες οι καταθέσεις,

αρκεί να ‘σαι προσεκτική, ποτέ μην με εκθέσεις.

 

Το ξέρω πως πάρα πολλοί, κούκλα, θα σε φλερτάρουν

κι από κοντά μου θα ποθούν μια μέρα να σε πάρουν.

Μα όσοι ονειρεύονται πως θα σε αποσπάσουν

από εμένα, σίγουρα τα μούτρα τους θα σπάσουν!

This is Cyprus

Σκοτώνονται εθνοφρουτοί και λεν αυτοκτονήσαν

κι αντί να απολογηθούν ποιούν μετά τη νησσαν.

Από παλιά ήταν συχνή εδώ η αυτοκτονία

κι εμείς την αποδίδαμε πάντα στη… βασκανία.

Όμως υπήρχε δάκτυλος πάντοτε από πίσω

αλλά δεν θέλω επ’ αυτού και άλλο να μιλήσω.

 

Τους είπες “this is Cyprus” αγαπητέ Συλλούρη,

κι αντί να πουν ευχαριστώ κατέβασαν τη μούρη.

Το είπες και το έκλεισες, θυμάσαι, και το μάτι

κι εκείνοι εις το έσχατον σ’ έφεραν σκαλοπάτι.

 

Και κάποια έργα δίδονταν μόνο με αναθέσεις

-και αμαρτάνεις αν σκεφτείς άλλας είχαν προθέσεις-

αντί να τους ζητήσουνε να κάνουν προσφορές

και τώρα στο κεφάλι μας έρχονται συμφορές.

 

Αβέρτα κάποιοι πούλαγαν χρυσά διαβατήρια

και ούτε γάτα ούτε ζημιά, λες κι ήταν εισητήρια.

Και έρευνα δεν έγινε μέχρι τώρα καμία

γιατί είναι ενδεχόμενο να προκληθεί ζημία.

Γιατί υπεράνω βρίσκεται το εθνικόν συμφέρον

γι’ αυτό κανείς ώς σήμερα δεν δείχνει ενδιαφέρον

να δούμε ποιοι επούλησαν και πόσα επουλήσαν

και να υπολογίσουμε πόσα λεφτά κερδίσαν.

Σε τούτη την περίπτωση υπάρχει ομερτά

και αποφεύγει ο καθείς αυτά τα βαρετά.

 

Πρέπει να ξέρετε, λοιπόν, πως υπεράνω όλων

υπάρχει -και τ’ ομολογώ χωρίς κανένα δόλον-

του τόπου το δημόσιον, αυτό μόνον, συμφέρον

τας αμαρτίας μερικών πρόθυμα πάντα αίρον!

Θαρρώ πως το δημόσιον ασύμφορον έχει γίνει

συμφέρον, κι ο Αντρέας σας το στόμα τώρα κλείνει. 

Απόλλων και Ηώς

 Σερφάροντας στο Facebook θωρώ μίαν Ηώ

κι άρχισα ασυναίσθητα πολύ να την ποθώ.

Ανοίγω ευθύς λογαριασμό με μια φωτο τ᾿ Απόλλωνα

κι αιτούμαι τη φιλία της – σιγά που θα εκώλωνα.

«Αφού πήρα βοήθεια και της Μυθολογίας

σας αποστέλλω παρευθύς το αίτημα φιλίας.

Με τον Αστραίο ας έζησες του έρωτα ημέρες,

μαζί του κι ας εγέννησες ανέμους και αστέρες,

κι ας γνώρισες του Τιθωνού, Ηώ, την εμπειρία

δικιά μου θέλω και ποθώ να είσαι η κυρία.                                        

Και δεν με νοιάζει εραστή αν είχες τον Ωρίωνα

αρκεί μόνον τον έρωτα μαζί σου να εβίωνα.

Κι ας πήγες με τον Κέφαλο, κι ας πήγες με τον Κλείτο,

και δεν με νοιάζει αν τα ᾿φτιαξες και με το κάθε βλίτο.

Εγώ σου λέω σε ποθώ, σε θέλω ανυπερθέτως

και μπαίνω εις το άρμα σου, νυν, αυτοπροαιρέτως».

Κι εκείνη τότε έγραψε: «Σταμάτα, αλτ, τις ει»

και τη ζωή μου έχασα, νόμισα, τη μισή.

«Πώς τη φιλία μου ζητάς, κύριε, και αιτείσαι

και τον Απόλλωνα θεό, τάχατες, προσποιείσαι;                              

Νομίζω πως στο Facebook παίζεις τον Καζανόβα

θαρρώντας, ενδεχόμενα, πως είσαι σουπερνόβα.

Ήρθες και μας αράδιασες και τη Μυθολογία

και για να κάνεις αίτημα βρήκες δικαιολογία.

Για τούτο, λοιπόν, κύριε, άδειαζε τη γωνία

προτού και εις το Facebook κάνω καταγγελία».

Έστριψα κι αποχώρησα σαν τον βρεγμένο γάτο

κι αυτή η ήττα μ᾿ έριξε στα Τάρταρα πιο κάτω!          

Α΄ ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΑΤΙΡΙΚΟΥ ΣΤΙΧΟΥ ΕΝΗΛΙΚΩΝ 36 ΕΤΩΝ ΚΑΙ ΑΝΩ

4^ος  Πανελλήνιος Διαγωνισμός Ποίησης Κέφαλος

                                                                Απόλλων και Ηώς

Στους Έλληνες πολιτικούς, τῇδε κἀκεῖσε*

 

Όλοι σας Μεγαλέξαντροι, πως είσαστε, νομίζετε

κι ότι Ναπολεόντειο κάτι εντός κομίζετε.

Ομονοούντες ήσασταν πάντοτε νικηφόροι·

διχογνωμούντες παίρνατε μετά το κατηφόρι.

Όλοι σας πρέπει να ᾿χετε ολόσωμο καθρέφτη·

αν δεν είναι ολόσωμος τον λέω πάντα ψεύτη.

 

Εάν ένας διέθετε ψήφους περίπου δέκα

ό,τι ζητούσε ήτανε όλα κανονισμένα.   

Εγώ γιατί είμαι ελεύθερος, παρέμεινα εργένης

-στην ευφυία με φθονεί κι αυτός ο Διογένης-

κι ενώ πάντα σας ψήφιζα για έτη και για έτη

κι ουδέποτε εζήτησα από εσάς ρουσφέτι,

οσάκις αποτάθηκα το δίκιο μου να βρω

είπατε ανερυθρίαστα «αγοράσατε αγρό»!

 

Πήγαινα για προαγωγή έχοντας τα προσόντα

και στα ανεπιθύμητα με βάζατε τα όντα.

Ρωτούσα και μου λέγατε τάχα δεν απαντούσα

κι ώσπου να δώσω απάντηση πολύ δεινοπαθούσα.

Σε άλλους, όμως, άκουσα δίναν τις ερωτήσεις

και προς μεγάλην έκπληξη κι αυτές τις απαντήσεις!

 

Εγχώριες κι εξωχώριες έχεις ένα σωρό

μα καταθέσεις δεν έχεις ούτε ένα ευρώ.

Τα χρήματα κατέθεσες στην πεθερά, στον κύρη

κι από την ένδεια απειλείς να κάνεις χαρακίρι!

Ένα μόνο δεν ήξερες, άκου, σε αφορά:

«Ἔστι (γαρ) δίκης ὀφθαλμός, ὅς(τις) τὰ πάνθ᾿ ὁρᾷ».

---------------------------------

*τῇδε κἀκεῖσε: εδώ κι εκεί, (σε Κύπρον και Ελλάδα)

 

 

«Ανθ’ ημών ο Γουλιμής»

 

Το «ανθ’ ημών ο Γουλιμής» ρηθέν υπό Τρικούπη,

εφέραμε στη μνήμη μας, κι ενώ πρώτα ένα ρούπι

δεν κάναμε απ’ το κόμμα μας, είπαμε ν’ αντιδράσουμε

κι ένα μικρό σε βουλευτή ενδόξως ν’ ανεβάσουμε.

 

Ράπισμα κατεδέξατο και η πολιτική

να μάθει στ’ απυρόβλητο ποτέ δεν κατοικεί.

Να μάθουν οι πολιτικοί πως δεν μοιάζουν του Δία

κι ότι κατατροπώνονται κι απ’ τον μικρό Φειδία.

Κάποιοι καρεκλοκένταυροι είπανε «αηδία»

μα ο Φειδίας ο μικρός απλούστατα εμειδία.

 

Να μην θωρούν τον Κύπριο πάντοτε δεδομένο

αλλά πάντα να κάθονται σε κάρβουνο αναμμένο.

Χαίρε, Φειδία φοβερέ, και πάλιν ερώ χαίρε

κι ένα αέρα αλλιώτικο πολιτικής μας φέρε.

.

Ακόμα ένας κορίτσαρος με μίνι, ντεκολτέ,

κι αλώνεται η πολιτική σ’ ένα χρόνο ντετέ.

Γι’ αυτό εις την πολιτική μην πεις ποτέ «ποτέ».

«Τα πάντα ρει» και σήμερα ισχύει, ρε κουτέ.

Και την επόμενη φορά να ‘ρθει μια… Τσιτσιολίνα                            

να στείλει τους υπόλοιπους ίσια στην… γκιλοτίνα!