Σήμερα η Παγκόσμια
Ημέρα Αγκαλιάς
και μία δεν μ᾿
αγκάλιασε να νιώσω βασιλιάς!
Κι εγώ μπορούσα
άνετα να ᾿μουν βασιλοπαίδι.
Η Μοίρα όμως με
γέννησε σεμνό παπαδοπαίδι.
Μουστάκι έχω και
εγώ, μπορούσα να ᾿μουν Παύλος.
Μ᾿ αυτά που
γράφεις, θα μου πεις, εσύ ᾿σαι ένας φαύλος.
Και τα μαλλιά μου
αραίωσαν, δεν είμαι πια μαλλιάς
κι αναπολώ και
πεθυμώ των θήλεων αγκαλιάς.
Τότε που ήμουν
θέλγητρο της κάθε κοπελιάς
πολλές μπορούσαν
στον λαιμό να βάλουν και θηλιάς.
Τώρα κοιτάζουν
φαίνεται τα χάλια της κοιλιάς
και παξιμάδι με
θωρούν καμίας κουμουλιάς.
Μα όπου να ᾿ναι
έρχεται του βίου σου η λήξις
κι ακόμα
ονειρεύεσαι χάδια και περιπτύξεις;
Όπου να ᾿ναι θα βρίσκεσαι
κι εσύ «μετά πνευμάτων»
κι όνειρα
περιπτύξεων κάνεις κι αγκαλιασμάτων;
Θαρρείς πως είσαι
στον στρατό και κάνεις τη θητεία
και σε φλερτάρει
κάθε μια νεάνις και κυρία;
Κάνεις ακόμα
όνειρα και έχεις παραισθήσεις;
Μια μια σ᾿
εγκαταλείπουνε, δεν βλέπεις, οι αισθήσεις;
Σου λέω να
σοβαρευτείς, να γράψεις καμιά σάτιρα.
Μπορεί να σε
ερωτευτεί στον Άδη η… Καλλιπάτειρα!
