Αντρέα, πού να βρίσκεσαι
και πού να τριγυρίζεις
και ποίαν ίσως καλλονή
τώρα να σατιρίζεις;
Άπονε, με παράτησες, δεν
είχες καν αισθήματα
κι ολοταχώς προσέτρεξες
στα άλλα σου τα θύματα.
Νομίζεις ότι δύνασαι να κόψεις
τόσα κρίματα
όσα κι αν γράψεις, τελικά,
σατιρικά ποιήματα;
Θα βράζεις εις την Κόλαση
κι ας λες έχεις τα μέσα
εκτός κι αν έρθεις σπίτι
μου, γνωρίζεις την αντρέσσα.
Όσο και αν με πόνεσες σε
καρτερώ ακόμα
κι υπόσχομαι στο γήρας σου
να είμαι νοσοκόμα.
Και μη νομίζεις πεθυμώ τ᾿
ακίνητά σου τάχα,
τ᾿ οξύ σου πνεύμα πεθυμώ,
αυτό λέω, μονάχα.
Εντάξει, έχεις μολογώ κι
άλλα πολλά προσόντα
αλλά δεν είμαι και εγώ
καμία… ανακόντα!
Να ξέρεις πως αμέτρητοι με
τριγυρνούν μνηστήρες
μα τα μυαλά μου μόνο συ
κατάφερες και πήρες.
Γύρνα, λοιπόν, Αντρέα μου,
προτού αλλάξω γνώμη,
και δεν σε θέλω να μου
πεις ούτε μία συγγνώμη!
