Ζει χωρίς φαΐ από το 1940

Έχει να φάγει και να πιει, λέγει, απ’ το σαράντα

παρ’ όλα αυτά, ως φαίνεται, είναι ακμαίος πάντα.

Ο λόγος για έναν Ινδό ογδονταδύο χρόνων

και πρέπει ναν’ μοναδικός στο διάβα των αιώνων.

Τον τρέφει μια θεότητα, λέγει, με ελιξίριο

από τον ουρανίσκο του – πραγματικό μυστήριο.

Πρέπει λοιπόν κλιμάκιο να πάει στην Ινδία

να δει αν η θεότητα είναι καμιά του Δία

που ’φυγεν απ’ τον Όλυμπο κι επήγεν εις τα ξένα

αφήνοντας τους Έλληνες παιδιά ορφανεμένα. 

Να την παρακαλέσομε να έρθει επειγόντως

γιατί η Ελλάς μπατίρισε και κινδυνεύει όντως.

Είναι ανάγκη το λοιπόν και λογικό το βρίσκω

να μας ταΐζει συνεχώς από τον ουρανίσκο.

Και δεν θα χρειαζόμαστε τη Μέργκελ και τους άλλους

να μας πατούν στον λάρυγγα, να μας πατούν στους κάλλους

για να μας δώσουν δάνεια με χίλια παρακάλια

τώρα που μας εκόψανε στα μαύρα μας τα χάλια.

Τέρμα λοιπόν τα όσπρια, τέρμα η φασολάδα

θα πεταχτούν ομαδικά στον ποταμό Καιάδα.

Και δεν θα χρειαζόμαστε πλέον το κοκορέτσι

φτάνει το ελιξίριο, θα την περνάμε έτσι.

Στο τέλος θα αλλάξομε, νομίζω, και την πίστη

και θα ανακηρύξομε τον Δία μας ως Κτίστη.

Η επιτυχία μου στο Facebook

Στο Facebook εγράφτηκα το δυο χιλιάδες δέκα

κι αμέσως είπα «ρε εσύ, εδώ θα βρεις γυναίκα!»

Έδωσα κι ένα όνομα, λέγομαι είπα Πάρης

κι είμαι εργένης ασφαλώς, αλλέως πως μπεκιάρης.

Κάτι φωτό ανάρτησα που έβγαλα φαντάρος

κι από την ανταπόκριση επήρα μέγα θάρρος.

Βροχή ήταν τα αιτήματα φιλίας που εστέλλαν

και πια το μέλλον φάνταζε λαμπρόν και όχι μέλαν.      

Μα έκανα επιλογήν ποίες θα κάνω φίλες

διαλέγων πάντα ασφαλώς τις πιο … εύφλεκτες ύλες!

Έτσι ο τοίχος έγινε τοίχος μάλλον θηλέων

και μ’ έκανε μαχαραγιά να ομοιάζω πλέον.

Έβαζα κάτι δίστιχα γνωστά ως μαντινάδες

κι ανέβαινε ο υδράργυρος ενώ  ’χαμε κρυάδες.

Ο τοίχος μου εγέμισε λουλούδια και καρδίες

κι απ’ τη χαρά μου την πολλή είχα ταχυκαρδίες.

Κάποιαν ημέρα πρόσεξα μίαν ωραία Ελένη

κι είπα: «η τύχη σ’ έστειλε, αυτή η Ειμαρμένη,

κι είναι γραμμένο να γενείς η σύζυγος του Πάρη».

Όντως την ερωτεύτηκα, ο διάολος να πάρει!

Εστέλλαμε στους τοίχους μας καρδίες και λουλούδια

και αναρτούσαμε συχνά ερωτικά τραγούδια.

Φίλες και φίλοι και γνωστοί μας πήρανε χαμπάρι·

να η ωραία, λέγανε, Ελένη με τον Πάρη!

Εμείς όμως ακάθεκτοι, λουλούδια και καρδίες

κι άλλα πολλά ανταλλάσσαμε, κοινότοπες μωρίες.  

Ορίστηκε συνάντηση των δύο μας εν τέλει

κι απ’  την πολλή συγκίνηση μου τρέμανε τα μέλη.

Μπροστά μου εμφανίστηκε μία … εβδομηντάρα …

Ξύπνησα στην εντατική  μ’ έμφραγμα, τι τρομάρα!

Διακρίθηκε στον 5^ο Παγκόσμιο Διαγωνισμό Έμμετρης Σάτιρας, 

της Ένωσης Πνευματικών Δημιουργών Χανίων

Βραζιλία: Διαγωνισμός για την ανάδειξη της «Μις Οπίσθια»

Για πέμπτη συνεχή χρονιά η Βραζιλία θα ’χει

τον «Mis Bum» διαγωνισμό κι ακούστε το εν τάχει.

Δηλώσανε συμμετοχή περίπου πεντακόσιες·

άλλες ήτανε άτακτες και άλλες κάπως όσιες.         

Προκρίθηκαν ’κοσιεπτά να παν στον άλλο γύρο

κι ήθελα να τις έραινα όλες τους με το μύρο.

Βγήκανε σ’ ένα κεντρικό δρόμο του Σάο Πάολο

κι όλους τους εσκανδάλισαν, ακόμα και τον Διάολο.

Φορούσαν μικροσκοπικά, ως βλέπετε, μπικίνι

που βλέποντάς τα ομολογώ μου ’ρχεται σκοτοδίνη.

Θα επιλέξει το κοινό τώρα τις δεκαπέντε

κι από αυτές θα βγει η Μις, τον Νιόβρη, φιναλμέντε.

Ήθελα να ’μουνα κι εγώ κάτοικος Βραζιλίας·

θα ψήφιζα την άριστη άνευ αμφιβολίας.             

Να συνεισφέρω και εγώ να βγει η «Μις Οπίσθια»

και δεν με νοιάζει αν έπνεα ακόμα και τα λοίσθια.