Σερφάροντας στο Facebook, μέσ᾿ στο γυναικολόι,
εντόπισα μια νεαρή που την ελέγαν Χλόη.
Ανοίγω ευθύς λογαριασμό, όνομα, τάχα, Δάφνις,
ευελπιστών κατάκτησιν και στέφανον εκ δάφνης.
Αίτημα της υπέβαλα φιλίας αυθωρεί
και μήνυμα της έγραψα, ελπίζων να χαρεί:
«Λέγομαι Δάφνις, δεσποινίς, και κατοικώ στην Πάφο·
δεν ημπορώ ν᾿ αντισταθώ κι ευθύς τώρα σας γράφω.
Νομίζω πως ταιριάζουμε, σύμφωνα με τον μύθο,
και ομιλών περί αυτού ελπίζω να σας πείθω.
Παλιά, σας λέω, σπούδασα, Χλόη, περί τη Φύση
και το χορτάρι έκτοτε το είχα αγαπήσει.
Φυσιογνώστης έγινα διδάσκων το φασόλι
και πόσον επικίνδυνο είναι το βιτριόλι.
Για φυλλοβόλα δίδασκα και για αειθαλή
για σπλήνες και για πνεύμονες, για ήπαρ και χολή.
Για κώνωπες ανωφελείς, μέλισσες και κηφήνες
για ορυκτά πετρώματα, όρη, λόφους και θίνες.
Για σώματα ουράνια, για ήλιο, για σελήνη
ιούς και αντισώματα και για πενικιλίνη.
Για τα απολιθώματα και για τους δεινοσαύρους
δελφίνια και τις φάλαινες, γόπες, μπαρμπούνια, γαύρους».
«Εσύ ᾿σαι απολίθωμα απ᾿ τα λεγόμενά σου
κι ευελπιστείς, ρε γέροντα, να γίνω γκόμενά σου;
Ν᾿ αποδεχτώ το αίτημα, ρεμάλι, δεν μπορώ
και σ᾿ αποστέλλω παρευθύς εν τόπω χλοερώ».
Και μ᾿ ένα κλικ η άπονη αμέσως με μπλοκάρει
κι απέμεινα αφωνότερος ακόμα κι από ψάρι!
