Bella Thorne, ακόμα μια επιτυχία μου!

Ευθύς ως με αντίκρυσε αχόρταγα κοιτούσε

και είχα μια διαίσθηση ότι με εποθούσε.

Και έλεγα «Αντρέα μου, έχεις σουξέ ακόμη

έστω κι αν σ᾿ αραίωσε εσχάτως και η κόμη».

Έβαλε και τα δάκτυλα μετά μέσα στο στόμα

και έλεγα «Αντρέα μου, πόσα θα δεις ακόμα!».

Μετά ᾿κανε πως κοίταζε με απλανές το βλέμμα

κι εγώ όντως τρελάθηκα και δεν σας λέω ψέμα.

Τ᾿ αγγελικό της πρόσωπο με έκσταση θωρούσα

και να αρθρώσω μια μιλιά καθόλου δεν μπορούσα.

Το βλέμμα μου κατέβηκε σιγά σιγά πιο κάτω

και πήγε στο δερμάτινο κι έγινα ανωκάτω.

Μετά ᾿φερε τα χέρια της μπροστά όπως θωρείτε

και είχα όντως τρελαθεί και να μην απορείτε.

Έβγαλε και το πόδι της το ένα προς τα έξω

και έλεγα «Αντρέα μου, καθόλου δεν θ᾿ αντέξω».

Εκοίταζα τις μπότες της κι ήταν ιδέσθαι χάρμα

και θα την έχω, έλεγα, εις το δικό μου άρμα!

Μετά η Bella άφησε ελεύθερα τα χέρια

και φάνταζε, ομολογώ, μια ύπαρξη αιθέρια.

Το πόδι της τ᾿ αριστερό επήρε άλλη θέση

και όπως πάει, έλεγα, αυτή θα με εκθέσει.

Μετά γύρισε πλάγια και με λοξοκοιτούσε

κι όντως σε σκέψεις πονηρές, ομολογώ, μ᾿ ωθούσε.

Και τελικά σηκώθηκε κι έφυγε μ᾿ έναν άλλο

κι εγώ στην Πάφο, φαίνεται, εργένης θα τη βγάλω!

Φωτογραφίες από το Διαδίκτυο (σκίτσα)

Πώς τη θέλω (την τηλεπερσόνα)

Έτσι τη θέλω πάντοτε να ᾿ν᾿ η τηλεπερσόνα

ντυμένη τα ανάλαφρα σχεδόν κατά κανόνα.

Να ᾿χει πλατύ χαμόγελο να μου το μεταδίδει

και να ποθώ αυθημερόν να βάλω δακτυλίδι.

Άλλοτε να ᾿ναι σοβαρή, να ᾿χει κλειστό το στόμα

και με μια χάρη κάποτε να κλίνει και το σώμα.

Να είναι και εκφραστική, κινώντας και τα χέρια

και να μου φεύγει αυτόματα ακόμα κι η μιζέρια.

Κι ας μου κουνά το δάκτυλο και ας με επιπλήττει

και ας μου λέει ενίοτε  «πού σ᾿ ηύρα ρε Παφίτη».

Μ᾿ αυτό της το χαμόγελο θα αίρομαι στα ύψη

κι ας ξέρω οικονομικά, εν τέλει, θα με στύψει.

Ας πάει το παλιάμπελο, ας πάει και τ᾿ αμπέλι

ας πάνε κι οι μαντόρες μου, εάν κι αυτό το θέλει.

Ελπίζω εις το μέτωπο μην έχω εκβλαστήσεις…

μα θα καθησυχάζομαι πως έχω… παραισθήσεις!

Φωτογραφία από το Διαδίκτυο (σκίτσο)

Νεκροθάπτου ένεκεν

Μίαν ημέρα μου ᾿φεραν στην διπλανή την κλίνη

έναν που χειρουργήθηκε για τρεις μέρες να μείνει.    

«Λέγομαι Άκης» μου λαλεί «Ιατρικήν σπουδάσας

μα το ψωμί μου έβγαζα πουλώντας νεκρών κάσας.

Τουτέστιν το επάγγελμα ασκώ του νεκροθάπτου

και όσο κι αν παρακαλείς τον Χάρο “μη μου άπτου”

μίαν ημέραν έρχεται, να ξέρεις, το μοιραίο

όσο κι αν εκλαμβάνεται τούτο πολύ ακραίο.          

Κάνω κηδείες λαϊκές μα και πολυτελείας

έστω και αν σου φαίνομαι «υιός της απωλείας».          

Να ξέρεις πέριξ των οκτώ κάθε ημέρα θάβω

ή να το πω ευγενικά, στο χώμα αναπαύω.

Έκανα μέχρι σήμερα κάποια εκατομμύρια

και είμαι στο επάγγελμα από τα μεγαθήρια».

 

Εκεί, λοιπόν, που πίστεψες πως τάχα αναρρώνεις

φαίνεται ότι τελικά, Αντρέα, δεν γλυτώνεις.

Και νεκροθάπτη σου ᾿στειλε ο Πλάστης, βλέπεις, τώρα

γιατί το αποφάσισε, τώρα είναι η ώρα.

Φεύγεις, λοιπόν, Αντρέα μου, κι ας φαίνεται αστείο,

χωρίς να πεις στο Facebook το ύστατο αντίο.

Θα φύγεις μάλλον άκλαυτος από τις τόσες φίλες

κι ας ήταν κάποιες απ᾿ αυτές εύφλεκτες λίαν ύλες.

Τουλάχιστον θα έρχονται μία φορά τον χρόνο

να λεν «γεια σου Αντρέα μου, από τον πόνο λιώνω»

ή μήπως πουν αγόρασαν αγρόν του κεραμέως

κι ήσουν καφές μάλλον γι᾿ αυτές κι εκείνος στιγμιαίος;

 

Αυτές τις σκέψεις έκανα, μ᾿ έπιασε ένα δέος

μα τελικά με έσωσε ο… άγιος Θαδδαίος!