Έβλεπα
την παρέλαση εκεί στο Σαμπαδρόμιο
και
μ’ όλα εκείνα τα κορμιά έπλεκα το εγκώμιο
της
Βραζιλίας που γεννά κορμιά αγαλματένια
κι
όλα στο Ρίο φαίνονταν να ‘ναι παραμυθένια.
Αίφνης
με επλησίασε μία εύφλεκτη ύλη
και
νόμισα πως άνοιξε του Παραδείσου η πύλη.
Με
κοίταξε καλά καλά, με κοίταξε και πάλι
και
η καρδιά μου άρχισε σαν την τρελή να πάλλει.
«Εσύ
μοιάζεις με Άδωνι κι Απόλλωνα συνάμα.
Πρέπει
να είσαι Έλληνας» μου ‘πε «με τέτοιο κράμα».
«Μου
φαίνεται, μου φαίνεται, γλυκιά Βραζιλιάνα;
Να
σε φιλήσω μου ‘ρχεται, αγαπητή ζαργάνα».
«Σας
αγαπώ τους Έλληνες, λατρεύω την Ελλάδα
που
έβγαλε μιαν Άρτεμι, μιαν Αθηνά Παλλάδα.
Έχετε
έναν Πλάτωνα, έναν Αριστοτέλη
κι
έχετε το εξαίσιο του Υμηττού το μέλι.
Εβγάλατε
τον Σοφοκλή, Αισχύλο, Ευριπίδη,
τον
Όμηρο, τον Πλούταρχο κι αυτόν τον Θουκυδίδη.
Εβγάλατε
τον Περικλή μετά της Ασπασίας
και
ήσασταν τ’ ανάχωμα, και είστε, της Ασίας.
Έχετε
στην Αθήνα σας πλατείαν Ομονοίας
μα
‘να σαράκι τρώει σας, κείνο της διχονοίας.
Έχετε
και τον Πρίαπο» επρόσθεσε εν τέλει
κι
αμέσως αντελήφθηκα τι ημπορεί να θέλει.
Το
τι επακολούθησε δεν θα το αναφέρω.
Δοξολογώ
τον Ύψιστο, τον Πλάστη μου γεραίρω
που
Έλληνες μας έπλασε. Και τούτο, λέω, διότι
και
μ’ όλα τα κουσούρια μας, είμαστε πάντα πρώτοι!
