Κοιτάξτε τι μου έκαμνε
κάτω απ᾿ το τραπέζι
κι εσείς μου λέτε το ρηθέν
«και τα παιδία παίζει».
Μα πόσο να ανθίστασαι κι
αυτή να σε εμπαίζει,
να προσποιείσαι «η φορβάς
εν αλωνίω χέζει;».
Κι ας ήτανε κουμπάρα μου,
ενέδωσα εν τέλει
κι ας ψήνομαι στην Κόλαση
καθόλου δεν με μέλει.
Κι ας έχω τα χρονάκια μου,
το αίμα ακόμα βράζει
και ας νομίζετε εσείς πως
το καράβι μπάζει.
Αν θες, Θεέ, συγχώρα με
για τούτο το αμάρτημα
αφού τέτοια αμαρτήματα
είν’ της ζωής το άρτυμα!
