Επολιτογραφήθηκε με βούλα της Ουνέσκο
Τούρκος ο Καραγκιόζης μας κι εμείς πιάσαμε φρέσκο.
Μ’ αυτόν εμεγαλώσαμε και τον Χατζηαβάτη
και όλοι τον εγνώριζαν, κι οι σκύλοι μας κι οι γάτοι.
Τον Πάφιο θυμόμαστε τον Καραγκιοζοπαίκτη
ψυχαγωγώντας μας από την πρώτη ώς την έκτη.
Ακόμα ενθυμούμαστε τον γίγαντα Σπαθάρη
που ’ταν στο θέατρο σκιών το μέγα αλφαβητάρι.
Οι Τούρκοι μας τα παίρνουνε, το ’να μετά το άλλο
κι εμείς απλά κοιμόμαστε τον ύπνο τον μεγάλο.
Μα πόλεμο θα κάνομε για ένα Καραγκιόζη
όσο κι αν είναι έξυπνος, όσο κι αν είναι κόζι;
Μα μας παραβιάζουνε την υφαλοκρηπίδα
κι εμείς γυρίζουμε αλλού και λέμε «δεν τους είδα».
Ο Καραγκιόζης, κύριοι, είναι μέσ’ στο πετσί μας
και πρότυπον προς μίμηση τον έχει η φυλή μας.
Λοιπόν, αφήστε την Τουρκιά το όνομα να πάρει,
οι Τούρκοι θα ’χουν τ’ όνομα κι οι Έλληνες τη χάρη!
Κι αν πολιτογραφήσανε τον Καραγκιόζη Τούρκο
είναι σα να τυλίξανε τα δίχτυα τους σε βούρκο!
Μεγάλωσε τόσες γενιές Ελλήνων σαν φιγούρα
που όποιος Τούρκο θα τον πει το κάνει για βαβούρα!
Θα τρίζουνε τα κόκκαλα, φίλε μου, του Σπαθάρη
που χρόνια τονε δίδαξε σε όλους μας με χάρη!
Άδικα ο Σαββόπουλος δε λέει πως μας σώζει
το ότι ονειρευόμαστε όπως τον καραγκιόζη!
Καλησπέρα Ανδρέα με τα πάντα τσιγκλιστικά σου θέματα!
Φίλε, πολὺ σεκλέτισες ποὺ οἱ Τοῦρκοι μας τὸν πῆραν
μὰ ἔχουν, φιλαράκι μου, αὐτοὶ μεγάλη πείραν.
Τὴν Πολη μας τὴν πήρανε καὶ τὴν Ἁγιὰ Σοφιά μας
καὶ ἐγενιτσαρεύσανε τὰ δόλια τὰ παιδιά μας.
Μᾶς πήρανε τὸν Ὅμηρο κι Ὀμὲρ τὸν ἐβαπτίσαν
καὶ οὔτε μίαν ἐκκλησιὰν ἐμᾶς δὲν μᾶς ἀφῆσαν.
Τὸν Καραγκιόζη ζήλεψαν, βιαστῆκαν μὴν τὸν χάσουν
ἄντε νὰ δοῦμε… ἀπὸ φαΐ μποροῦν νὰ τὸν χορτάσουν;
Μὰ μὴν σὲ νοιάζει, φίλε μου, τὸ πράμα δὲν κολλάει
γιατί ρωμαίικη πονηριὰ ἐκεῖνος κουβαλάει.
Νὰ δεῖς πὼς πάλι θὲ νὰ ρθεῖ μὲ λαθρομετανάστες
καὶ κάτω στὴν Ὁμόνοια θὰ κλέβει πάλι πάστες.
Καὶ ἴσως καὶ σ’ ἐμένανε, ποιὸς οἶδε καὶ ποιὸς ξέρει
καμιὰ χανούμισσα ἀπὸ ᾿κεῖ πεσκέσι νὰ μοῦ φέρει.
Μὰ κι ἂν τὸν ἕναν κλέψανε μέσα ἀπὸ τὴν αὐλή μας
τριακόσιους καραγκιόζηδες ἔχουμε στὴ βουλή μας.
Οι Τούρκοι μας τα πήρανε το ’να μετά το άλλο
και συνεχίζουν, μας πατούν ακόμα εις τον κάλλο.
Την Κύπρο πήραν τη μισή και θα την πάρουν όλη
και μας μόνο να κλάνουνε γνωρίζουνε οι κώλοι.
Στα Ίμια επάτησαν, στα χώματα επάνω
κι όσο το σκέφτομαι θαρρώ πως το μυαλό μου χάνω.
Κουτόφραγκους ελέγαμε τους άλλους Ευρωπαίους
και μόνην ενασχόληση είχαμε την του πέους.
Η πονηριά μας η πολλή μας έφαγε θαρρώ
και τώρα τον της πτώχευσης χορεύουμε χορό.
Μ’ αν είναι καραγκιόζηδες, ως λέγεις, οι τρακόσιοι
αυτοί που τους εφήφισαν τι είναι, μήπως όσιοι;
