Όπως
ίσως γνωρίζετε, δόθηκε το βραβείον
πέρισυ
στον διαγωνσιμό, σε μένα τον πληβείον!
Ως
ήτανε επόμενον, εχάρηκα τα μάλα
κι
ενδόμυχα επίστεψα θα πάω και για άλλα.
Πολλοί
ενθουσιάστηκαν, μα πρώτιστα και κύρια,
κάτι
κυρίες όμορφες μου ᾿παν συγχαρητήρια.
Ήμουν
εκείνη τη βραδιά αστέρι ανατέλλον
κι
Ακαδημίας Αθηνών μέλος αντεπιστέλλον
πίστεψα
ότι θα γενώ στο προσεχές το μέλλον
κι
άγγελος ότι φάνταζα εν μέσω των αγγέλων.
Αφού
λοιπόν αντάλλαξα τηλέφωνα, e-mail
και
ήπια με τις φίλες μου και μερικά κοκτέιλ,
σεμνώς
εφιληθήκαμε στας παρειάς μονάχα
κι
εντέλει απεχωρίσθημεν ως βλάχος με τη βλάχα.
Χαρίεις
εκατάφερα εις το hotel να φθάσω
κι
όνειρα πλάθων έγειρα στην κλίνη να πλαγιάσω.
Ένιωσα
τότε να κτυπά αγρίως η καρδιά μου
και
είπα είν᾿ επόμενο, απ᾿ την πολλή χαρά μου.
Ψηλάφισα
τους κτύπους μου κι είδα ανωμαλία
στη
λειτουργία της καρδιάς, σε κόλπους και κοιλία.
Κάλεσα
τότε ένα ταξί για το νοσοκομείον
κι
η νύχτα μου εθύμιζε τη νύχτα των Ιμίων!
Τέσσερα
χάπια μου ᾿δωσαν να καταπιώ αμέσως
κι
ένιωθα όπως ένιωθε ψυχορραγών ο Νέσσος!
Φαντάστηκες
η σάτιρα απόψε να χηρέψει;
Να
χάσει τ᾿ άξιο τέκνον της επάνω εις την στέψη;
Τέτοιοι
κακοί συλλογισμοί παίδευαν το μυαλό μου
και
φανταζόμουν την Μπριλή στον επικήδειό μου!
Σκεφτόμουνα
και την Κική Κοκκίνου πως του χρόνου
θα
μου ᾿κανε μνημόσυνο μετά μεγάλου πόνου.
Άκουα
και τον Πρόεδρο λόγια να λέει ωραία
και
να τελειώνει: «τον Σουρή νενίκικας Αντρέα!»
Μα
όμως, σας παρακαλώ, φέτος μη με βραβεύσετε
γιατί
την εκδημία μου, μάλλον, θα επισπεύσετε!
