Το πάθημά μου

Φορώντας τα δερμάτινα, κρατώντας και τον σκύλο

την προσοχή μου κίνησε, να σας ειπώ οφείλω.

Έτσι την ακολούθησα, την πήρα από πίσω

κι είπα στη διασταύρωση γλυκά να της μιλήσω:

«Με συγχωρείτε», ψέλλισα, «διά τη φασαρία

μα λάτρης των δερμάτινων είμαι γλυκιά κυρία.

Για τούτο επιτρέψτε μου να γίνω συνοδός σας

γιατί θαρρώ τσιμπήθηκα, νομίζω αγαπώ σας».

Αντί άλλης απάντησης, «πάνω του» είπεν, «Άρη»

και παραλίγο, φίλοι μου, ο σκύλος να με γδάρει.

Η λεία

Μόλις με είδε σκέφτηκε εύκολη θα ᾿μαι λεία.

Έκανε πως εκοίταζε τάχατες τα βιβλία.

Το στήθος αποκάλυπτε, ως βλέπετε, εν μέρει

ελπίζοντας ενδόμυχα πως θα με κάνει ταίρι.

Έβαλε και τον σκελετό ανάμεσα στα χείλη

μηνύματα ερωτικά η κούκλα να μου στείλει.

Στο χέρι της εβάσταζε ένα μεγάλο τόμο

πως της μελέτης η κυρά ακολουθεί τον δρόμο.

Έδειχνε και σοφιστικέ πως είναι η κυρία

αλλά βρήκε τον άγιο ν᾿ ανάψει τα κηρία.

Μα δεν τσιμπάω εύκολα εγώ τέτοια δολώματα

όσα και αν μου κάνουνε κολπάκια και καμώματα.

Εγώ χω πάντα κατά νουν της Κρίσεως τη μέρα

και δεν ορμώ στα θηλυκά φωνάζοντας αέρα.

Και μην ξεχνάτε, φίλοι μου, ως τέκνον ιερέα

πως δεν ενδίδω εύκολα σε κάθε μια μοιραία!

Έτσι την επροσπέρασα, έστρεψα αλλού το βλέμμα

έστω και αν στο σώμα μου εκόχλαζε το αίμα!