Ύπαγε οπίσω μου …

Πώς με κοιτάζεις πονηρά κορίτσι του διαβόλου;

Πως είμαι τέκνον του παπά δεν σε πειράζει διόλου;

Άνοιξες το πουκάμισο προβάλλοντας τα στήθη

κι ούτε λιγάκι σκέφτεσαι της ράτσας μας τα ήθη;

Ύπαγε, λέω,  οπίσω μου ξανθέ μου σατανά

γιατί μαζί σου, σίγουρα, είν’ όλα πιθανά.

Τι θα ’χω ν’ απολογηθώ της Κρίσεως τη μέρα

στην Παρουσία άλλως πως, ως λέγεται, Δευτέρα;

Θέλεις ν’ ακούσω «αμαρτωλέ, ύπαγε μάνι μάνι

να βράζεις αθεόφοβε, στην πίσσα, στο καζάνι»;

Στρέφω λοιπόν τους οφθαλμούς μακράν απ’  το κορμί σου

μήπως και μπω στον πειρασμό κι απολεσθώ μαζί σου!