Γράμμα από το Ρίο

Στο Ρίο Ντε Τζανέιρο πήγα στο σαμπαδρόμιο

και θέαμα, ομολογώ, δεν έχω δει παρόμοιο.

Εκεί με επλησίασε μία Βραζιλιάνα

μια λυγερή κι ευκίνητη, πραγματική ζαργάνα.

Αφού εσυστηθήκαμε, είμαι από την Ελλάδα

της είπα, και το κάλλος μου της έφερε ζαλάδα.

Κι εμένα με εθάμπωσε, ομολογώ τω όντι

και είπα να μία γυνή για το δικό μου δόντι.

Ευθέως την ερώτησα, μην έχετε ιόν;

Δεν έχω, μου απάντησεν, μα θέλω έναν υιόν   

νά ‘χει βραζιλιάνικο αίμα κι ελληνικόν

τουτέστιν ένα παίδαρον Ολύμπιο, θεϊκόν,

να μοιάζει του Απόλλωνα ή έστω και του Δία

κι αμέσως τότε μ᾿ έπιασεν μία ταχυκαρδία.

Αντρέα μου εσκέφτηκες εδώ στη Βραζιλία

ν᾿ αφήσεις και απόγονους, δεν θάν᾿ ατασθαλία;

Εσύ ως τέκνον του παπά, ως τέκνον ιερέως

ενδείκνυται στην ηθικήν να μην είσαι ακραίος.

Ν᾿ αφήσεις τα γονίδια στο Νότιον ημισφαίριον

αφ᾿ ής στιγμής η χώρα σου, βλέπεις πως γνέθει έριον;

Άσε τα αγαλμάτινα κορμιά εδώ στο Ρίο

μήπως σε μεταφέρουνε εν τέλει με φορείο,

και γύρνα στην πατρίδα σου γρήγορα, άρον άρον

γιατί φλερτάρεις φαίνεται στα ξένα με τον Χάρον.

Γύρνα στην Ψωροκώσταινα, ξέφυγε την παγίδα

και κάνε έναν απόγονο να σώσεις την πατρίδα.