Φορώντας τα δερμάτινα, κρατώντας και τον σκύλο

την προσοχή μου κίνησε, να σας ειπώ οφείλω.

Έτσι την ακολούθησα, την πήρα από πίσω

κι είπα στη διασταύρωση γλυκά να της μιλήσω:

«Με συγχωρείτε», ψέλλισα, «διά τη φασαρία

μα λάτρης των δερμάτινων είμαι γλυκιά κυρία.

Για τούτο επιτρέψτε μου να γίνω συνοδός σας

γιατί θαρρώ τσιμπήθηκα, νομίζω αγαπώ σας».

Αντί άλλης απάντησης, «πάνω του» είπεν, «Άρη»

και παραλίγο, φίλοι μου, ο σκύλος να με γδάρει.