Τις σάτιρες εσκέφτηκα ν᾿ αφήσω κατά μέρος·
της ιστορίας μ᾿ έπιασε αιφνίδια ο έρως.
Τι θες είπα, Αντρέα μου, με σάτιρες να μπλέκεις
και να σε ειρωνεύεται ο κάθε ένας κκιοππέκκης*;
Να λένε «να μην ντρέπεται κι ήταν στα Υπουργεία
διδάξας σεξουαλική εις τα παιδιά υγεία».
Εσύ που ήσουν σοβαρός, πάντα με τη γραβάτα
κι ουδέποτε εξώκειλες απ᾿ την ορθή τη στράτα,
του κόσμου όλα τα φαιδρά τώρα να σατιρίζεις
και να λένε ξωπισω σου «κώνωπα διϋλίζεις»;
Εσύ που πάντα ήσουνα υπογραμμός και τύπος
να ερωτούν «οι βίδες του έχουν λασκάρει μήπως;»
Να μην σε πουν και «σάτιρο» -τουλάχιστον με γιώτα,
να μην γραφτεί με ύψιλον- νιώθω κρύον ιδρώτα.
Γι᾿ αυτό σας λέω «σάτιρες, έχετε γεια κι αντίο,
με ιστορία πιάνομαι μήπως πάρω βραβείο».
Η σάτιρα απ᾿ τα κρατικά βραβεία απουσιάζει
γιατί με κάτι ρυπαρόν, γι’ αυτούς, προσομοιάζει.
Πάω να γίνω όλβιος**, να μάθω ιστορία
μήπως εν τέλει βραβευτώ κι εγώ στη… Σουηδία!
----------------------------
*κκιοππέκκης, ο [τουρκ. kopek] σκύλος
**῎Ολβιος, ὅστις τῆς ἱστορίας ἔσχε μάθησιν (Ευριπίδης)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου