Σερφάροντας στο Facebook μιαν ομορφούλα είδα
και όντως με συντάραξε,
μου λάσκαρε η βίδα.
Δάφνη ονομαζότανε, Δάφνη
του Πηνειού
κι ήτανε όντως σάλεμα και
σώματος και νου.
Εις τη ζωή μου ήθελα
δάφνας πάντα να δρέπω
και δόξης στάδιον λαμπρόν
μπροστά μου τώρα βλέπω.
Ανοίγω και λογαριασμό, “Απόλλων”,
παρευθύς
και τι επακολούθησε
φαντάζεται καθείς.
Αιτούμαι τη φιλία της μ᾿
αυτή γι᾿ άλλα τυρβάζει
και σ᾿ αναμμένα κάρβουνα
να κάθομαι με βάζει.
«Εδώ ᾿μαι, τη φιλία σου
ακόμα καρτερώ.
Επ᾿ άπειρον να καρτερώ»
της λέω «δεν μπορώ.
Νομίζω θα με κλείσουνε,
Δάφνη, εις το Δαφνί
και θα φωνώ νυχθημερόν
“λαμά σαβαχθανί”».
Για μια στιγμή επρόσεξα
στο messenger να γράφει
και νόμισα πως κέρδισα
του κόσμου το χρυσάφι.
«Γιατί» μου λέει «κύριε,
την κόρη μου πειράζεις
κι ελευθερία ατομική σκαιώς παραβιάζεις;
Αφού τη Δάφνη πεθυμάς
τόσο να αποκτήσεις
ιδού μια δάφνη, κύριε,
τώρα να τη φιλήσεις».
Κι ένα φυτό ανάρτησε ο
Πηνειός αμέσως.
Δεν άφησα ν᾿ ανυψωθεί ο
δάκτυλος ο μέσος
γιατί ως τέκνον του παπά
που ᾿μαι, παπαδοπαίδι,
βάζω σε τέτοιες προσβολές
πάντοτε τροχοπέδη.
Και έτσι εστερήθηκα της
Δάφνης το βραβείον
και έκτοτε κατάμαυρον μου
έκανε τον βίον.
Μα ᾿γώ τοιαύτας προσβολάς
δεν παίρνω από ποτάμι
και ήμουν ένας ζωντανός
πνιγμένος εν δυνάμει.
Γι᾿ αυτό πήρα απόφαση και
θα πνιγώ τωόντι
αφού η Δάφνη δεν ήταν για
το δικό μου δόντι.
Μπαίνει το τραγούδι
«Στης Λαρίσης το Ποτάμι (που
το λένε Πηνειό)»
https://www.youtube.com/watch?v=Zs21_P1c9n8
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου