Ζει χωρίς φαΐ από το 1940

Έχει να φάγει και να πιει, λέγει, απ’ το σαράντα

παρ’ όλα αυτά, ως φαίνεται, είναι ακμαίος πάντα.

Ο λόγος για έναν Ινδό ογδονταδύο χρόνων

και πρέπει ναν’ μοναδικός στο διάβα των αιώνων.

Τον τρέφει μια θεότητα, λέγει, με ελιξίριο

από τον ουρανίσκο του – πραγματικό μυστήριο.

Πρέπει λοιπόν κλιμάκιο να πάει στην Ινδία

να δει αν η θεότητα είναι καμιά του Δία

που ’φυγεν απ’ τον Όλυμπο κι επήγεν εις τα ξένα

αφήνοντας τους Έλληνες παιδιά ορφανεμένα. 

Να την παρακαλέσομε να έρθει επειγόντως

γιατί η Ελλάς μπατίρισε και κινδυνεύει όντως.

Είναι ανάγκη το λοιπόν και λογικό το βρίσκω

να μας ταΐζει συνεχώς από τον ουρανίσκο.

Και δεν θα χρειαζόμαστε τη Μέργκελ και τους άλλους

να μας πατούν στον λάρυγγα, να μας πατούν στους κάλλους

για να μας δώσουν δάνεια με χίλια παρακάλια

τώρα που μας εκόψανε στα μαύρα μας τα χάλια.

Τέρμα λοιπόν τα όσπρια, τέρμα η φασολάδα

θα πεταχτούν ομαδικά στον ποταμό Καιάδα.

Και δεν θα χρειαζόμαστε πλέον το κοκορέτσι

φτάνει το ελιξίριο, θα την περνάμε έτσι.

Στο τέλος θα αλλάξομε, νομίζω, και την πίστη

και θα ανακηρύξομε τον Δία μας ως Κτίστη.