Η εκδίκησή μου

Έτσι όπως με κοίταζες και μου χαμογελούσες

σιμά σου το εξέλαβα ότι με εκαλούσες.

Μα όταν επλησίασα και μπόρεσες και είδες

εκείνες εις το πρόσωπο που είχα τις ρυτίδες

άλλαξες ύφος πάραυτα και ήθελες να φύγω

και επεισόδιο καρδιάς θα είχα παρ᾿ ολίγο.

Μα έπνιξα τον πόνο μου και σου ᾿πα ότι γράφω

ποιήματα ερωτικά και σάτιρες στην Πάφο

κι ότι φθασμένος ποιητής είμαι και βραβευθείς

κι αν με διαβάσεις σίγουρα θα με ερωτευθείς.

Αμέσως τότε κάλμαρες κι άλλαξες, είδα, στάση

και οι ορμόνες μπήκανε του έρωτος σε δράση.

«Ανδρέα, πολύ θα ᾿θελα να ᾿μαι δική σου Μούσα»

μου ᾿πες τόσο γλυκύτατα, σχεδόν εκλιπαρούσα.

Μα ᾿γω που εδιέγνωσα ότι ψοφάς για δόξα

κι ότι κι εσύ, ούσα γυνή, έχεις τοιαύτη λόξα,                    

κι ότι είσαι επικίνδυνη, καθώς λέμε, κορού,                                         

έστριψα και σε άφησα στα κρύα του λουτρού.