Η Lindsey Vonn στο Γαλλικό open Roland Garros
κι εμένα όλος ο χρόνος μου
περνά ανιαρός
εδώ μέσα στο φέισμπουκ
σάτιρες ν᾿ αναρτώ
και να εισπράττω σχόλια
ένα κατεβατό.
Ενώ μπορούσα να ᾿μουνα κι
εγώ εις Παρισίους
στο γήπεδο ανάμεσα σε
τάχατες πλουσίους
και να το παίζω εραστής
εκείνου του αθλήματος
παρά να αναλώνομαι στη σύνταξη ποιήματος!
Ενώ εδώ με αγνοεί ακόμα
και η Πάφος
εκεί ίσως με πρόσεχε
κανένας φωτογράφος
και θα με πρόβαλλε, θαρρώ,
στον τύπο και στα μέσα
κι ίσως να συγκινότανε
καμιά γαλλίς μπαμπέσα!
Μα ᾿ναι, πες μου, καλύτερα
να σταδιοδρομώ
εδώ μέσα στο φέισμπουκ κι
ας λεν πως το κοσμώ
παρά να ζω συνέχεια στην
πόλη του φωτός
κι αντί να είμαι χωρικός
να ᾿μαι κι εγώ αστός;
Αλλά τώρα, Αντρέα μου, με
τα αρθριτικά σου
πάψε να κάνεις όνειρα και
κάτσε στα αυγά σου!
Θεωρώ αγαπητέ μου Ανδρέα,πως θα ήταν πιο συνετο,όμορφο ονειρεμένο, στην πόλη του φωτός,να ήσασταν αστός!!Να είχατε για παρέα, μια τέτοια,όμορφη ωραία!!Θα γινόσασταν γνωστός, στην πόλη του φωτός!!!Έμπνευση κάθε μέρα, με δίπλα την ωραία!!Όσο για τα αρθριτικά, θα πέρναγαν και αυτά!!Γι αυτό εγώ σας το προτείνω,την σκέψη σας να εμβαθύνω!!Με αγάπη και σεβασμό: Δόνα Αμαρυλλίς!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ πάρα πολύ, αγαπητή μου Δόνα.
ΔιαγραφήΣτο Paris ίσως εύρισκα καμιάν, λέγεις, μαντόνα
και να περνούσα όμορφα στην πόλη του φωτός
και παγκοσμίως να ᾿μουνα πάρα πολύ γνωστός.
Θα την περάσω όμως εδώ, νομίζω, εις την Πάφο
όπου ᾿ναι ξέρεις η ζωή ως η ζωή εν τάφω.
Κι έτσι θα φύγω άγνωστος, χωρίς δόξα, βραβεία
χωρίς καμία Lindsey να έχω ως συμβία!
Να ᾿σαι καλά αγαπητή μου Δόνα!