Το πάθημα της Alessandra Ambrosio

Εκεί, λοιπόν, που βάδιζα στη Μύκονο μια μέρα

κι ήρεμος απολάμβανα τον ήλιο, τον αέρα,

μπροστά μου ξεπετάχτηκε μία με το μπικίνι

και μ᾿ έδειχνε και μ᾿ έπιασε αμέσως σκοτοδίνη.

«Εσύ» μου λέει «στο Facebook έχεις σουξέ μεγάλο

και με τις αναρτήσεις σου φέρνεις στις φίλες σάλο.

Κάποτε βάζεις νεαρές και γράφεις μαντινάδες

και κάνεις πολλές φίλες σου να μπλέκουν σε καυγάδες».

 «Ποια είστε, αν επιτρέπεται, ωραιοτάτη λαίδη

και ομιλείτε ούτω πως σ᾿ ένα παπαδοπαίδι;»

«Εγώ  ᾿μαι η Ambrosio» μου λέει «η Alessandra

κι έναν σαν σένα, αγαπητέ, θα ᾿θελα να ᾿χω για άντρα».  

«Κι ας λέγεσαι Ambrosio, κι ας λέγεσαι Alessandra,

εγώ, κυρά, δεν κλείνομαι μέσ᾿ σε καμία “μάντρα”.

Θέλω ελεύθερο πουλί να ζω σαν τον Χρηστάκη

και δεν με νοιάζει εάν πουν “ρε κοίτα το αντράκι!”».

Κι έφυγα και την άφησα επί ξύλου κρεμάμενη

να μάθει αν θα μου  κολλά η κάθε μια λεγάμενη.