Νεκροθάπτου ένεκεν

Μίαν ημέρα μου ᾿φεραν στην διπλανή την κλίνη

έναν που χειρουργήθηκε για τρεις μέρες να μείνει.    

«Λέγομαι Άκης» μου λαλεί «Ιατρικήν σπουδάσας

μα το ψωμί μου έβγαζα πουλώντας νεκρών κάσας.

Τουτέστιν το επάγγελμα ασκώ του νεκροθάπτου

και όσο κι αν παρακαλείς τον Χάρο “μη μου άπτου”

μίαν ημέραν έρχεται, να ξέρεις, το μοιραίο

όσο κι αν εκλαμβάνεται τούτο πολύ ακραίο.          

Κάνω κηδείες λαϊκές μα και πολυτελείας

έστω και αν σου φαίνομαι «υιός της απωλείας».          

Να ξέρεις πέριξ των οκτώ κάθε ημέρα θάβω

ή να το πω ευγενικά, στο χώμα αναπαύω.

Έκανα μέχρι σήμερα κάποια εκατομμύρια

και είμαι στο επάγγελμα από τα μεγαθήρια».

 

Εκεί, λοιπόν, που πίστεψες πως τάχα αναρρώνεις

φαίνεται ότι τελικά, Αντρέα, δεν γλυτώνεις.

Και νεκροθάπτη σου ᾿στειλε ο Πλάστης, βλέπεις, τώρα

γιατί το αποφάσισε, τώρα είναι η ώρα.

Φεύγεις, λοιπόν, Αντρέα μου, κι ας φαίνεται αστείο,

χωρίς να πεις στο Facebook το ύστατο αντίο.

Θα φύγεις μάλλον άκλαυτος από τις τόσες φίλες

κι ας ήταν κάποιες απ᾿ αυτές εύφλεκτες λίαν ύλες.

Τουλάχιστον θα έρχονται μία φορά τον χρόνο

να λεν «γεια σου Αντρέα μου, από τον πόνο λιώνω»

ή μήπως πουν αγόρασαν αγρόν του κεραμέως

κι ήσουν καφές μάλλον γι᾿ αυτές κι εκείνος στιγμιαίος;

 

Αυτές τις σκέψεις έκανα, μ᾿ έπιασε ένα δέος

μα τελικά με έσωσε ο… άγιος Θαδδαίος!