Ούλα μας κι αν τα κάψετε

 

Ούλα μας κι αν τα κάψετε και γίνουνε ποζαύλι

τα όρη μας, οι κάμποι μας, τα σπίτια μας, οι στάβλοι,

μάθετε πως ως φοίνικας, λαλώ, θ’ αναστηθούσι

κι από ό,τι ήταν καλύτερα όλα τους θα γενούσι.

 

Μπορείτε να μας κάψετε Πλάτωνα, Αριστοτέλη;

Μπορείτε την Ακρόπολη ν’ άρετε με τσιγκέλι;

Μα δύνασθε τον Σοφοκλή, Αισχύλο, Ευριπίδη

να τους  εξαφανίσετε ταχυδακτυλουργού εν είδει;     

Όταν εμείς εγράφαμε επάνω σε παπύρους

εσείς  βαλάνους τρώγατε παρέα με τους χοίρους.

 

Κάψτε μας, ξανακάψτε μας, αφήστε γη καμένη

να δείτε πολύ σύντομα πως θα ΄ναι ανθισμένη.

Πόσες φορές μας έκαψε ο Ξέρξης και οι  άλλοι

μα πάλι πρασινίσαμε κι ανθίσαμε και πάλι.

 

Κι αν μοιάζουμε ενίοτε με τον Χατζηαβάτη

έχουμε κι απ’ τους πρόγονους κρυμμένο μέσα κάτι.

Κι αν η Ελλάς επτώχευσε και μπήκε υποθήκη

το ξίφος είναι έτοιμο να ξαναβγεί απ’ τη θήκη.

Κάψτε μας, ξανακάψτε μας, εμείς θ’ αναστηθούμε

και το «ενενικήκαμε» ηττώμενοι θα πούμε!

 

Ποζαύλι: αποκαΐδι