Για άλλα ήμουν πλασμένος

Να ᾿χα κι εγώ μίαν κυρά σαν την κυρά  Μενέντεζ

άνεμος θα γινόμουνα, Σιρόκος και Πουνέντες,

σίφων κι ανεμοστρόβιλος, τα πάντα να σαρώνω

και κάθε ένα εμπόδιο ευθύς να εξοντώνω.

Μίαν ξανθιά να ᾿χα κι εγώ και να ᾿ταν ευειδής

μαζί μου για να παραβγεί δεν θα μπορούσε ουδείς.

 

Μου το ᾿χαν πει  εις τα χαρτιά, γι᾿ άλλα ήμουν πλασμένος

παρά κι εδώ στο Facebook ευρέθηκα μπλεγμένος.

Θα ᾿κοβα και τον μύστακα μην φαίνομαι χωριάτης

και να φαντάζω ηγεμών, πι χι ο Μιθριδάτης.

Έτσι θα ανερχόμουνα όλα τα σκαλοπάτια

και όλοι θα εγίνοντο χίλια, για με, κομμάτια.

 

Ποιος να σταθεί  εμπόδιο, ο Αναστασιάδης;

Όποιος τολμούσε θα ᾿χανε, οικτρότατα, ο αυθάδης.

Ο άλλος Νίκος, λέγετε,  ο νυν Χριστοδουλίδης;

Θα ᾿χανε  κι ας το έπαιζε, ως κάνει,  ευπατρίδης.

Στις εκλογές θα σάρωνα από τον πρώτο γύρο

και εκ του τάφου το νησί, υπόσχομαι, να εγείρω.

 

Φτάνει να είχα δίπλα μου μίαν ωραία λαίδη

κι όλοι θα λεν «ο ηγεμών» κι όχι «παπαδοπαίδι».

Πύρινους λόγους θα ᾿βγαζα ενθάδε μα και έξω·

ποτέ δεν θα τους διάβαζα μα θα μιλούσα απέξω.

Και  όχι να τους γράφουνε τους λόγους τους οι άλλοι

και να σκοντάφτουν συνεχώς, να᾿ ναι σε μαύρο χάλι.

 

Μα έμπλεξες μ᾿ ανάπαιστους, τροχαίους και ιάμβους

και έτσι εστερήθηκες, Αντρέα, τους θριάμβους.