Προς Βολοντίμιρ Ζελένσκι

 

Θαρρούσες η πολιτική πως ήταν κωμωδία

να παίζεις τον Διόνυσο την μια, την άλλη Δία.

Εισπράττων στην παράσταση πολλά χειροκροτήματα

νόμιζες πως θα έκανες πόλεμο δίχως θύματα.

Ενόμιζες ανέξοδος πως είναι, δίχως χρήματα,

και πώς θα κόψεις σήμερα τόσων νεκρών τα κρίματα;

Θέλει λεφτά αμέτρητα, λεφτά με τις σακούλες,

κι όσοι σε χρηματοδοτούν είν’ όλοι φαταούλες.

Θαρρείς είναι πολιτική να κάνεις συ τον κλόουν

την Ουκρανία ολόκληρη νομίζοντας you own;

Ιδιοκτήτης νόμιζες πως ήσουν της Κριμαίας

και κόρδωνες και φούσκωνες ως λέων της Νεμέας.

Γι’ αυτό και καταπάτησες την τότε συμφωνία

θαρρώντας πως θα έκανες great την Ουκρανία.

 

Έτσι παλιά εκάναμε κι εμείς στην Κύπρο νήσο

και σπάσαμε τα μούτρα μας, να σου υπενθυμίσω.

Ενώ το «νενικήκαμεν» είπαμε πρώτα πρώτα

ύστερα του Συντάγματος αλλάξαμε τα φώτα.

Μονομερώς αλλάξαμε σημεία δεκατρία

και τούτη δω η αλλαγή μας βγήκε πολύ κρύα.

Να μην σου τα πολυλογώ, εσπάσαμε τα μούτρα,

αλλά για όλα έφταιγε η ιδική μας κούτρα.

 

Κι η Κύπρος σε βοήθησε, Ημικατεχομένη,

θαρρώντας υπερδύναμη πως είναι, η φαντασμένη.

Και «έξω τα στρατεύματα» εφώναξε «τα ξένα»

μα εσείς για τα εδάφη μας που είναι σκλαβωμένα,

την νήσσαν εποιήσατε, μπας και κακοφανίσετε

τον φίλο σας τον Ερντογάν κι ύστερα τα τσουγκρίσετε.

 

Αλλά κι ο Πούτιν, μην σας πω, μεγάλη είναι “πουτάνα”

θαρρώντας είναι εξ ουρανού, ο άτιμος, το μάννα.

Τρώει τους αντιπάλους του, έναν μετά τον άλλο,

και λέει χαμηλόφωνα: πάει κι αυτός, εάλω!